વિકાસ... વિકાસ... વિકાસ...

મિત્રો, આજે આખું જગત ગાઈ રહ્યું છે કે એકવીસમી સદી એ તમામ ક્ષેત્રોના વિકાસની સદી છે. અને આ વાત સો ટચના સોના જેટલી જ સાચી છે. હાલમાં મોબાઈલ ફોન, ઈન્ટરનેટ, અવકાશી સંશોધનો, વાહન વ્યવહાર, આરોગ્ય, શિક્ષણ વગેરે ક્ષેત્રોમાં આવેલ અતિવિકસિત ટેકનોલોજીએ માણસને વિશ્વ માનવ બનાવી દીધો છે. જુનાગઢના કોઈ ગામડામાં બેઠેલો ખેડૂત અમેરિકા જેવા દેશમાં દેશી સ્વાદના મસાલાની નિકાસ કરતો હોય તો તે કોઈ સામાન્ય ઘટના નથી. ટેકનોલોજીની આ હરણફાળે ચમત્કારીક કહી શકાય તેવી આ વ્યવસ્થા ખારેખર શક્ય બનાવી દીધી છે. વિશ્વના એક છેડે બેઠેલો માણસ એજ ક્ષણે, દુનિયાના બીજા છેડે બેઠેલા કોઈ વ્યક્તિ સાથે વાત કરી શકે છે. આ વિકાસ સાકાર થયો છે ટેકનોલોજીની કમાલથી....

Leader Mayavati Statues at Lucknow

આજે મારે વાત કરવી છે દેશમાં વિકાસની ધરીના બે ધ્રુવો પર જીવતા પરસ્પર વિરોધી બે છેડાના માણસોની... તાજેતરમાં જ મેં દેશના સૌથી મોટા રાજ્ય ઉત્તર પ્રદેશની મુલાકાત લીધી. રાજધાની લખનૌમાં ઊંચા ઊંચા બિલ્ડીંગ્સ, શાહી નિવાસો, આધુનિક મોલ, ઓવર બ્રીજ, એક્સપ્રેસ હાઇવે, મોંઘી ગાડીઓ, મેટ્રો રેલ, કિંમતી પથ્થરોના ગંજ ખડકીને બનાવવામાં આવેલ કહેવાતા રાજનેતાઓના સ્મારકો, વિશાળ હોર્ડીન્ગ્સ-બેનરોને જોઇને બોલાય ગયું કે વાહ ! આને કેવાય વિકાસ...

...પણ આ શું ? લખનૌથી માત્ર ૫૦-૧૦૦ કિલોમીટર દૂર નીકળતા જ સાવ ચોંકી જવાયું ! મિત્રો, આટલી હદે ગરીબી, બેકારી અને ખેડૂતોની દયનીય હાલત મેં આપણા ગુજરાતમાં ક્યાંય જોઈ નથી. આખા રસ્તે એ સમજવું ખૂબ અઘરૂ લાગ્યું કે કાચા-તૂટેલા મકાનોના ભારથી પડું-પડું થઇ રહેલ આ છૂટક ગામડાઓને હજી સુધી કયું તત્વ ટકાવી રહ્યું છે. અહી તો આગળ જોયેલા વિકાસના નામનું તો સરનામું પણ શોધ્યું જડતું ન હતું.

અમારો ટેક્સી ડ્રાઈવર એક ખેડૂત પરિવારમાંથી આવતો હતો. તેની સાથેની વાતચીતમાં જાણવા મળ્યું કે અહી પાકું મકાન માત્ર કોઈ નેતાનું કે જમીનદારનું જ હોય. બાકી મોટાભાગે બધા ખેડૂતો કાચા, ગાર-માટીના મકાનોમાં જ રહે છે. મોટા પરિવાર, ટૂંકી જમીનો અને ખેત ઉપજના સાવ તળિયાના ભાવ મળતા હોવાથી ખેડૂતો માટે રોજીંદો જીવન ખર્ચ કાઢવો પણ કપરો હોય છે, ત્યાં પાકા મકાનની વાત તો ક્યાંય દૂર રહી. વળી રોડ-રસ્તાની અપૂરતી સગવડને લીધે અહીના અંતરિયાળ વિસ્તારોમાં ઈંટ-રેતી-સિમેન્ટ પણ ખૂબ જ મોંઘા મળતા હોવાથી કોઈ ખેડૂત કે ખેતમજૂર પોતાનું પાકું મકાન બનાવી શકે તેવી કોઈ શક્યતા જ રહેતી નથી. ‘જેના હાથમાં ઢાલ, તેના મોમાં માલ...’ની નીતિથી થયેલ શાસનને જોનાર ત્યાંના કેટલાક વડીલ ખેડૂતો કહે છે કે આ નવી સરકાર અમારા માટે ચોક્કસ કૈક કરશે તેવી આશા બંધાણી છે.

મિત્રો, આઝાદીના આટલા વર્ષો પછી પણ જો ગામડાની, ખેડૂતની આવી દશા હોય તો સહેજે પ્રશ્ન થાય કે આ વિકાસની ગતિ છે કઈ તરફ ? શું ટેકનોલોજીનો લાભ લેવો માત્ર શહેરો કે અમુક ગણ્યાગાંઠ્યા લોકોના નસીબમાં જ હોય. ખેર, ઉત્તર પ્રદેશના નાગરિકોની આશા ફળીભૂત થાય અને વિકાસનું તત્વ સમગ્રતયા જોવા મળે તેવી શુભકામનાઓ સાથે ચાલો, આપણા રાષ્ટ્રને સમૃદ્ધ ખેતીના હરિયાળા માર્ગ પર લઇ જવાનો પ્રયાસ કરીએ.